psy:koty:gryzonie:konie:ryby:terrarystyka:SB-dla zarejestrowanych!

Pirom@n

Mój Boxer, Axel miał 9 lat, i był już nieco siwy, kiedy umarł, zaczęło się to w nocy z 3 na 4 września (rozpoczęcie roku szkolnego) kiedy Axel przyszedł do mojego pokoju i okropnie dyszał. Pogłaskałem go i Spławiłem, nieświadom tego, co miało się wydarzyć za kilka godzin. Obudziłem się ok. 6 rano, usłyszawszy płacz mamy i tarzanie się czegoś na podłodze. Zszedłem na dół ale zanim zdążyłem cokolwiek zobaczyć zostałem wygoniony z powrotem na górę. W końcu nie wytrzymałem i przestałem reagować na polecenia mamy. Gdy już byłem w salonie to zacząłem żałować że zszedłem. Na podłodze było pełno śliny a w kącie pokoju leżał dyszący i plujący pianą Axel. Mama zabierała go do kilku lekarzy jednak każdy stawiał inną diagnozę, i dawał inne leki. 6 września nie chciałem iść do szkoły ale sami wiecie jakie są mamy. Gdy wróciłem ze szkoły, na podwórku był mały kopczyk, a w domu nie było śladu, że kiedykolwiek był tu pies. Wtedy to moim celem stało się zostać weterynarzem. Sam przeszukiwałem czasopisma i internet i w końcu mogłem wystawić swoją własną diagnozę, niepotwierdzoną badaniami. Mógł to być kręt żołądka.

Fotka :

Olciak

Przykro mi bardzo z powodu Axela.. Trudno jest pożegnać się ze swoim najlepszym przyjacielem, który był z nami od szczeniaka.. Zawsze i wszędzie.. W te złe, i w te dobre dni.. ja również straciłam swojego kochanego miziaczka, pieszczoszka Aziczka.. Miał 3 latka kiedy go przygarnęłam. Był ze mną tylko dwa lata, ale przez ten czas pokochałam go tak, jak nikogo innego na świecie. Zginął pod kołami samochodu - nie tak to sobie wyobrażałam. Chciałam żeby umarł przy mnie, ze starości.. jako szczęśliwy, spełniony pies. Jako zwierzę, które doświadczyło ludzkiej miłości. Mimo, że ktoś go wyrzucił za swoje drzwi, porzucił, to jednak ja jestem żywym dowodem na to, że są ludzie na świecie którzy mają uczucia. Wracałam że szkoły, i go zobaczyłam - bezdomnego, zziębniętego, głodnego w klatce schodowej.. 10 maj, 2002r, deszczowy, pochmurny dzień.. Pamiętam ten dzień doskonale..
Nie byłam przy nim, kiedy tracił życie.. - a szkoda. Nie byłam przy nim, kiedy oddychał po raz ostatni - a szkoda. Żałuję tego ...

Pirom@n

Straszne

Ada- wojowniczka

Ja też miałam Rottweierke. Mogłam jej robić nawet turlanie po sobie. Zaglądać w zęby. Umarła bo miała raka serca. Bianka miała 13 lat. Była najlepszym psem pod słońcem!

Milka

Strasznie mi przykro...

Okropna historia! Sad

Ja jeszcze na szczęście nie straciłam żadnego psa Sad

... Bardzo Wam współczuję wykrzyknik

Sylwia

A ja kiedyś miałam kochaną Perełkę, którą też potrącił samochodem jakiś dureń Crying or Very sad

Miała 9 lat jak zginęła... Była zwykłym niewielkim kundelkiem. Ja byłam przy jej śmierci, widziałam jak ten samochód ją potrącił. Po jej śmierci nie wierzyłam że coś takiego mogło się stać, że to niemożliwe a jednak to prawda... Saba miała w jakiś sposób zastąpić Perełkę jednak to nie to samo... Nigdy nie zapomnę Perełki... Sad

Pirom@n

Rany w sercu po utracie kogoś bliskiego nigdy się nie zagoją, można je tylko załagodzić, jednak ból zawsze pozostanie Crying or Very sad

To znaczy że nawet jeśli masz nowego psa, to nigdy o tym starym nie zapomnisz, o tym jak żył i o tym jak umierał

Zuzia

Biedny Piesek,bardzo Ci współczuję ...

Ada- wojowniczka

To straszne. Dobrze mówisz Paweł.

Pirom@n

Ja tylko żałuję że on się męczył do końca. Nie mieliśmy serca go uśpić Sad

Milka

Nie dziwię się... Ja też nie miałabym serca uśpić psa, chyba, że na prawdę by się męczył!

Ada- wojowniczka

Ale jak jest taka potrzeba to trzeba go uśpić. Nie można go męczyć. Ja nie wiedziałam o raku Bianki. Ale ona się nie męczyła. Tak mi się wydaję.

Milka

Tak, dlatego napisałam, że jeśli by się naprawdę męczyła, to bym ją uśpiła...

Ada- wojowniczka

Kiedy zwierzę się męczy to trzeba go uśpić. Moja druga rottweierka Baszka ( Beti jest 3 ) musiała być uśpiona bo miała dysplazję i każdy jej krok był dla niej cierpieniem i bólem, zrozumcie musieliśmy...i myślę że to był dobry ruch, bo widać po niej że strasznie cierpiała. To aż bół pisać, bo wszystkie wspomnienia się odzywają...

Milka

Ja rozumiem...
A tak z innej beczki, nie róbmy off'a. To temat o Axel'u Very Happy